Vladalac

Mila Đukanovića, premijera, predsjednika i vođu monopola Demokratske partije socijalista u maloj južnoslovenskoj državi, koja svojim izlaskom na Jadransko more stvara jasnu sponu sa Italijom, a pogotovo Sicilijom, Crnoj Gori, možemo nesumnjivo opisati kao najdužeg vladaoca moderne Evrope. U svom životu koji je očigledno počeo tek kada je došao na vlast 15. februara 1991. nije proveo ni dan bez imuniteta i bez podrške zakona u kriminalu i galimatijasu ostalih nedjela koja je mahom činio, i koje će nastaviti još furioznije činiti ukoliko na ovim izborima u nedjelju odnese presudnu pobjedu. Njegov politički život je vrlo često studiozno promatran na raznim fakultetima, ispitivanjima političkih odnosa, ali i u društvu. Milo Đukanović je postao i sam Crna Gora, ali ona potpuno druga verzija, iskrivljena i komercijalna. Današnja Crna Gora je zemlja u kojoj je i po drugi put umro Njegoš i u kojoj ne postoje borbom iskovani junaci koji su život davali za slobodu, mir i otadžbinu. Zato postoje oni koji život daju za novac, za oružje i drogu, pa se tako poput epidemije šire i zagađuju tlo korupcijom i mafijom. Oni su ozakonjeni sve dok je na čelu države iz koje potiču podobna ličnost, ili bolje rečeno, ličnost koja ih je stvorila. 

Odnosi Srbije i Crne Gore su nikada gori. Oni nisu zahladnjeli ili zastranili, baš naprotiv, oni su uzavreli sve do eskalacije. Sa obe strane je, kao i uvijek, potrebna nepokolebljiva želja za približavanjem građana koji žive preko obje strane granice. Svaki poziv na hegemoniju je uništenje svega onoga što je dobro urađeno proteklih godina. Mislim da je nonsens uopšte pitanje zašto su Srbi, kao nekad konstitutivni narod, u istim državama postali majorizovana grupa. Takvom politikom i radikalno nacionalističkim ideološkim vođstvom propast življa je zagarantovana. Sa druge strane vidimo nasilnu indoktrinaciju marksističkog idolopoklonika Đukanovića, nekada velikog srpskog patriote, a sada NATO činovnika, koji nameće novu kulturu, novi jezik, i poput Henrija VIII od Engleske, nameće novu Crkvu. Mila i bivšeg Engleskog kralja dijeli samo jezik i kultura, a način života i vođenja politike je vrlo sličan, štaviše, isti. Vuk Karadžić i Njegoš, za ovog velikog vladaoca, samo su obični paori koji su nekada davno stvarali današnji „hegemonistički jezik“. Danas, on je više od predsjednika i stvaraoca države, on je opismenjivač i prosvetitelj, dok ga vrlo malo dijeli od suspektnog kriminalca i potpunog moralnog dna. Takve scene biće antologijske i nevjerovatne, ali nadam se u bliskoj budućnosti divne crnogorske države koja može biti i ekonomski i politički potpuno samostalna, građena na toleraniciji i poštovanju sopstvene istorije, ali ne one od 2006. godine. 

Milo Đukanović se politički rodio za vrijeme razaranja Jugoslavije. Kao jedan od vođa crnogoskog dijela Antibirokratske revolucije od 1986. do 1990. godine postao je „sin“ Momira Bulatovića, crnogorskog ogranka Slobodana Miloševića. Pod parolama ratnohuškačkog hegemonizma i velikosrpskog nacionalizma, Đukanović je vrlo brzo nakon Revolucije izabran za premijera Crne Gore. Ubrzo nakon puštanja korijenja u političkom spektru, pored vlasti, postaje zavistan i od novca. Zaboravio je one koji su ga postavili za najmlađeg premijera toga doba na svijetu, sa svega 29. godina, i počeo uz pomoć domaće i strane mafije da stvara novu, „nezavisnu“ Crnu Goru. Dajući novac i dušu stranim silama koje su 1999. godine, predvođene Sjedinjenim Američkim Državama, bombardovale 78 dana Jugoslaviju, uspio se izboriti da ne padne previše bombi na teritoriju, tada federalne jedinice u sastvu SRJ. Otplata duga za takvo nešto traje i danas te ne čudi platonska veza sa NATO savezom i sa liderima „Republike Kosovo“. Od 1997. postaje najveći protivnik svojim nekadašnjim vođama ne zato što se njihova nacionalna mišljenja i opredjeljenja ne podudaraju, nego zato što su nepodobna za strani razvoj mafije i kartela. Iste godine Momir Bulatović izlazi iz DPS-a, a Milo prvi put osvaja mandat predsjednika Crne Gore. Tad zvanično raskida sa nacionalističkim doktrinama AB revolucije i odlazi u osvajanja „slobode“ za crnogorski narod. Tim činom prestaje da važi višegodišnji trijumvirat Milošević – Bulatović – Đukanović. Trenutke teških političkih previranja u zajedničkoj državi, on je iskorištavao za razvoj kriminala i predstavljao olako stečenu vezu Zemunskog i Škaljarskog klana. 

Mnogi cijenjeni politički analitičari, statističari i analitičari javnog mnjenja potvrđuju da je referendum za nezavisnost Crne Gore iz 2006. godine bio klasično namještanje izbornog rezultata što je i odlika postkomunističkih lidera u borbi za otcjepljenje svojih država. Današnja država je teritorijalno nezavisna, ali politički nezavisna ni u kom aspektu nije. Priključenjem u vojni savez kakav je NATO, suverenitet i teritorijalni integritet države je u zavisnom položaju. Njen pravni sistem nerijetko poklekne pod prijetnjama i zveckanjem oružjem, pa tako država u cjelini gubi na nezavisnosti svog političkog i svakog drugog društvenog odlučivanja. Milo Đukanović je vrlo brzo nakon jednostranog proglašenja nezavisnosti Kosova, priznao postojanje i međunarodno pravni subjektivitet. Da li je priznao jer tako misli, ili je priznao zbog otplate dugova i nivelisanja sa Zapadom, je pitanje koje suštinski pravi problem, a odgovor na isti ga uopšte ne rješava, već samo dodatno komplikuje i onako komplikovanu političku karijeru osobe koja je mijenjala stavove o vitalnim nacionalnim pitanjima onako kako su se smjenjivale administracije u Vašingtonu, ali i Berlinu, Londonu i Parizu. Nikakav njegov današnji liberalizam neće moći promijeniti činjenicu da je učestvovao u ratnoj političkoj garnituri devedesetih godina, i da je odgovoran „junak“ raspada Jugoslavije jednako onoliko koliko i njegove vođe. 

Izbori se bliže. Odlučujući i antologijski danas, a hoće li biti u ponedjeljak to trenutno zna samo on, bog, odnosno Milo. Njegovom pretpostavljenom padu ne raduju se samo oni koji se danas bore za očuvanje suvereniteta Srpske pravoslavne crkve, već i oni koji se bore za, ovih dana potcijenjeni, državni sekularizam, na kojem se temelje najsavremenije svjetske demokratije, i koji postaje doktrina slobodnog života. Rečenicom „Nećemo dozvoliti mračnoj ideologiji srednjeg vijeka da se nudi kao svetionik za budućnost crnogoskom društvu!“ Milo Đukanović iz današnjeg ugla želi da postane čelnik nove, modernije i svjetlije vjerske ideologije stvarajući Crkvu poput, gore pomenutog, Henrija VIII. Zakon o slobodi vjeroispovijesti pored toga što je udar na crnogosku istoriju i njene temelje, već i na pravni poredak u državi. Ukoliko je država sekularna, odnosno pravno odvojena od vjere, ni jedan politički predstavnik nema pravo da se miješa u formiranje i način propovijedanja, isto kao što ni Crkva niti bilo koja druga vjerska institucija nema pravo da bude politički subjekat i faktor odlučivanja u državi. Usvajanjem tog Zakona, Crna Gora je postala jedna ortodoksna teokratska monokratija. 

Olovkom se pišu ovakvi zakoni, ali se pišu i revolucije. Zato izlaskom na izbore pokažite da je višedecenijska vladavina Mila Đukanovića savremena prošlost i da su postkomunistički lideri, baš poput bjeloruskog Aleksandra, prevaziđeni faktori u društvu, jer komunisti su na ovim prostorima bili pošast ne zato što su vjerovali u Marksa, Engelsa i Lenjina, nego upravo zato što nisu, pa su tako idološki crvenu zastavu zamijenili bijelom zastavom dobro natopljenu krvlju.