Prethodnih nekoliko sedmica u centru pažnje cijelog svijeta nalazi se sukob između Ukrajine i Rusije. Politička scena fokusirana je na tamošnja dešavanja, a uz njih i ostale sfere naših života poput ekonomije, kulture, privrede, pa čak i sporta. Od antičke Grčke pa do današnjih dana, politika je svoje prste uplitala i u sportska dešavanja, pa nas sabotiranje profesionalnih sportista na međunarodnim takmičenjima ne bi trebalo čuditi.
Kada su u pitanju sportovi poput fudbala i košarke, sva dešavanja su ispraćena i gotovo svaka osoba, pa čak i majka koja traži neki novi recept za ručak, može da sazna da li je Jokić postigao novi tripl-dabl i za koliku sumu je Mesi prešao u PSG.
Činjenica je da je ,,najbitnija sporedna stvar na svijetu” i ostatak sportova sa loptom u centru pažnje sportskih novinara, ali bi zato mi trebalo da budemo prvi koji će se okrenuti nekim novim vijestima i koji će dati do znanja da postoji još mnogo sportskih disciplina o kojima bi trebalo da se priča.
Evropsko prvenstvo u karateu trebalo je biti održano 2023. godine u Moskvi ali je na zvaničnoj sjednici Svjetske karate federacije, održane početkom marta, odlučeno da se organizovanje tog prestižnog takmičenja da u ruke nekoj drugoj zemlji. Kako smo već spomenuli, sabotiranje profesionalnih sportista nije novitet, pogotovo kada je riječ o sportistima iz Ruske Federacije. Ono što predstavlja najveći uspjeh i ponos svakog sportiste jeste predstavljanje njegove države na nekom međunarodnom takmičenju. U politička pitanja nećemo ulaziti i to nije nešto čime bi trebalo da se bavimo, ali ono što itekako treba da nas interesuje jeste položaj sportista u svijetu i odnos zvaničnih institucija prema njima. Od ZOI 2014. u Sočiju, pa do ZOI 2022. u Pekingu koje su završene 20. februara, sportisti iz Ruske Federacije nemaju pravo da nastupaju pod zastavom svoje države već pod neutralnom zastavom Ruskog olimpijskog komiteta. Malo ko se tom temom bavio na nedavno završenim Igrama, a ono što je sigurno jeste da ovakve situacije ne smiju biti zapostavljene u očima javnosti.
Osvrnućemo se sada na karate, jer pored Olimpijskih igara i oduzimanja prava da organizuju Evropsko prvenstvo, Rusima će najvjerovatnije biti zabranjeno i da na samom prvenstvu učestvuju. Zašto se o tome malo piše i zašto nikoga to ne interesuje je ono što bi trebalo da shvatimo. Kada bismo se vratili par desetina godina unazad, primjetili bismo da ne postoji gotovo nijedna porodica u kojoj se neki član nije bavio karateom, pa makar i jedan dan. To je sport za koji znaju svi, a o kom niko ne priča. Sport koji nam godinama donosi medalje koje su medijski nedovoljno propraćene. Krajnje je vrijeme da se tome stane na kraj.
Ljetos su u Tokiju održane Olimpijske igre i Srbija je uzela čak tri zlatne medalje. Vaterpolisti su opravdali očekivanja i već se na samom početku znalo da će doći kući sa zlatom. Milica Mandić je ponovila uspjeh iz Londona 2012. i takođe se okitila najsjajnijim odličjem, ali ono što nas je sve pomalo iznenadilo jeste upravo to treće zlato. Možda neki ne znaju, ali u organizovanju Olimpijskih igara postoji pravilo da zemlja domaćin ima pravo da na repertoar ,,ubaci” neki sport za koji ona smatra da zaslužuje da se pojavi na najprestižnijem sportskom takmičenju. Stoga je Japan, kao zemlja u kojoj se karate rodio, odlučio da upravo njega uvrsti u program Igara. Tako su desetine karateka širom svijeta dobile mogućnost da dođu do vrhunca svoje karijere i stanu rame uz rame sa košarkašima, odbojkašima, atletičarima i mnogim drugim sportistima. Srbija je svima poznata kao zemlja sporta i nije nikome strana činjenica da ne postoji gotovo nijedan sport u kom se nismo okitili bilo kojim odličjem na bilo kom nivou takmičenja. Iz tog razloga je bilo očekivano da nam i karate iz Tokija donese medalju. I to se i desilo. Ni manje ni više – medalja je bila zlatna. I to je upravo to treće zlato. Bez poraza i bez prevelike medijske pažnje, Jovana Preković je dokazala svoj epitet šampiona i obradovala sve ljude iz svijeta srpskog karatea.
U godini iza nas, mlada Aranđelovčanka okitila se zlatom na Evropskom prvenstvu održanom u Poreču i Svjetskom prvenstvu održanom u Dubaiju. Za nju se, kao i za vaterpoliste, može reći da je osvojila sve. Pored zvaničnih prvenstava, Jovana učestvuje i na svjetskim ligama sa kojih se takođe rijetko kad vraća bez medalje. Uz Jovanu su na Svjetskom prvenstvu u Dubaiju bili i srpski karatisti koji su u timskoj konkurenciji osvojili srebrnu medalju. Slobodan Bitević, Vladimir Brezančić, Stefan Joksić, Ljubiša Maric, Ðorđe Salapura, Ðorđe Tešanović i Bogdan Trikoš došli su do drugog mjesta prethodno pobjedivši selekcije Švajcarske, Sjeverne Makedonije, Azerbejdžana i Uzbekistana.
Naravno, nekoliko portala objavilo je vijest i o Jovani i o muškoj ekipi, ali je nažalost, sve na tome i ostalo. Poenta ovog teksta nije da se značaj drugih sportista umanji da bi se karatisti medijski više propratili, već da bi se svakoj osobi koja svoj život posvećuje određenoj disciplini, odalo isto poštovanje. Karatisti će opet osvojiti medalju, pa i više njih. Opet će nas predstaviti u najboljem svjetlu gdje god se pojave, a mi i dalje nećemo moći da ih prepoznamo na ulici. Proći ćemo kraj nekog od njih i nećemo znati da su ti ljudi u stvari pravi šampioni i da na njih treba da se ugledamo.
Stoga je važno da se o svemu piše. Važno je da se ne prave razlike i važno je da shvatimo da sport nisu samo fudbal i košarka. Ako smo svi kolektivno kao nacija zavoljeli tenis zbog Novaka Đokovića, hajde da zavolimo i karate zbog Jovane Preković. Njeni rezultati nisu ništa manji, a imajući u vidu da je to djevojka koja se za takmičenja sprema boreći se sa muškim protivnicima, moramo priznati da neko takav zaslužuje mnogo više od samo nekoliko kratkih vijesti.
